Giuseppe Rinaldi heeft een unieke manier om de wereld te bekijken en is een aanwezigheid die een blijvende indruk maakt. Een overkoepelend respect voor traditie en een fascinatie voor geschiedenis lijken zijn gedachten te drijven en, op hun beurt, zijn wijnen. Beppe's persoonlijke geschiedenis gaat vijf generaties terug tot aan het einde van de 19e eeuw, toen zijn familie en vele anderen de vrucht van hun wijngaarden aan de familie Falletti hebben verkocht. De eerste wijnmakerij van Rinaldi (die vandaag nog steeds onder Luciano Rinaldi draait) werd in 1870 overgenomen van de landgoedbeheerder van de Falletti, maar in de jaren 1920 richtte Giuseppe Rinaldi, grootvader van de huidige eigenaar, zijn eigen landgoed met wijngaarden op in Barolo's beste locaties: Cannubi, Brunate, Le Coste en Ravera. Giuseppe's zoon Battista nam later de wijnmakerij over en ontwikkelde zijn keldertechnieken om de kwaliteit te verhogen. Toen hij in 1992 stierf, verliet zijn zoon, ook Giuseppe genaamd, zijn carrière als dierenarts om het familiewerk voort te zetten.

Wanneer we het over Barolo hebben, kan Beppe niet anders dan dicht bij de lokale generaties wijnmakers blijven. Traditie is een constant thema in zijn gedachten, en hij rouwt om de speciale band met het land waarvan hij gelooft dat het door technologie is uitgeroeid. Langzamer en dichter bij het land leven dan mogelijk is, verwekt nu contemplatie en meer doordringende observatie. De ideeën en inzichten die de voorvaderen van Barolo op deze manier in de wijngaard en in het wijnbouwwerk verwerkten, vormden slechts een verlengstuk van hun gemeenschappelijke wijsheid.

Als een traditionele - hoewel zeker niet conventionele - wijnmaker, ziet Beppe melanges als de ultieme expressie van Barolo. Elke wijngaardsite, zo benadrukt hij, zal tekortkomingen hebben, vooral in jaargangen die minder goed aansluiten op het karakter van het land. Vorige generaties waren dol op de creativiteit en individualiteit van melanges, en zelfs hun "cru" -labelwijnen waren vaak doorschoten met niet-cru fruit om het nog steeds zichtbare wijngaardkarakter te versterken. Rinaldi is het gelukkigst in de wijngaard, dicht bij de natuur; hij zal je vertellen dat kelderwerk een ongecompliceerd proces is dat geen graad of humor vereist, maar gewoon geduldige aandacht. Zijn technieken zijn niet precies berekend, maar volgen eerder traditie en instinct, zoals met zijn voortdurende gebruik van grote houtvaten voor fermentatie: hij denkt dat roestvrij staal beter zou kunnen zijn, maar vindt oud hout aangenamer en de resultaten zijn onbetwistbaar. Elke fles Barolo krijgt ook meer breedte en zuurgraad door een ripasso waarin Barbera-vellen worden toegevoegd aan de Nebbiolo-most, een praktijk die Giuseppe uitlegt is (en is altijd geweest) gebruikelijk, maar waarover vandaag nooit wordt gesproken. Zijn Barolos zijn gemaakt om lang te verouderen, zo erg dat zijn droom is dat ze nooit klaar zouden moeten zijn om te drinken.